Ik ben in Nicaragua!

Daar ben ik dan, in León, Nicaragua.

Gek genoeg kan ik het zelf nauwelijks geloven. De reis was behoorlijk uitputtend en toen ik eenmaal in bed lag kon ik slecht in slaap komen. Of dat nu kwam door mijn snurkende buurman, alle indrukken of dat mijn lijf dacht dat het ochtend was, geen idee.

 

De reis hier naar toe verliep extreem voorspoedig. De vlucht naar Panama was lekker rustig en was voorzien van hele gezellige en leuke stewardessen. Ik voelde me gelijk op m'n gemak. En dat in een vliegtuig, toch best bijzonder. 

In Panama was het allemaal een beetje hectisch. Ik had een overstap van ruim 4 uur maar er werd toch aangeraden gelijk naar de gate te gaan. Dus dat deed ik. Bleek alleen dat er eerst nog 4 andere vluchten vanaf die gate moesten en dat ze tussendoor de gate de hele tijd sloten. Het was dus niet de bedoeling dat ik daar bleef zitten. Niet dat ze dat met zoveel woorden zeiden, want de lieve dames spraken geen woord Engels.

 

Na wat nutteloos heen en weer gelummel kon ik uiteindelijk bij de gate terecht. Daar viel me al wel op dat ik geen enkel blank iemand zag... En dat bleef zo! Voor het eerst een vlucht mee gemaakt waarbij ik de enige blanke was. En wederom bijna niemand een woord Engels sprak. Geloof dat ze mij allemaal ook maar raar vonden.

 

Van de vlucht zelf heb ik weinig meegekregen. M'n oogleden waren nogal zwaar...

Eenmaal in Managua moesten we lang wachten bij immigratie. De zenuwen namen bij mij inmiddels alleen maar toe. Wat als ze naar m'n terugreisdatum vroegen? En wat als ze moeilijk deden als ik 2 dagen te lang bleef? Maar niets van dat alles gebeurde. Ik kon m'n tas zo van de bagageband pakken en eenmaal op weg naar de uitgang stond er een vriendelijke man (die wederom geen woord Engels sprak) met een bordje in zijn hand met mijn naam.

 

Hoe het verkeer werkt snap ik nog niet helemaal. Er wordt in ieder geval veel gebruik gemaakt van het grote licht en de claxon. Oh en honden en andere dieren lopen gewoon over de weg. Alsof het niets is.

 

Het hostel was extreem druk, was even vergeten dat er elke vrijdagavond live muziek is. Maar wel gelijk een goede sfeer. Al voelde ik me met die enorme rugzak op, wel een beetje vreemd. Ik werd gelijk naar de kamer gebracht en een uurtje later lag ik dan eindelijk op bed. Om wakker te worden met een prachtig uitzicht op de binnentuin.

 

Na een wat bijzonder ontbijt ben ik de stad in gelopen op zoek naar Leóns trots, de kathedraal. Hoe dichterbij ik kwam, hoe emotioneler ik werd. Ik ben er!

Na anderhalf jaar plaatjes kijken zie ik het echt! Ik loop de hoek om en ik zie hem staan... Volledig in de steigers hahaha.

Ze zijn de kathedraal per zijde wit aan het verven. Het dak en één zijkant zijn klaar en nu zijn ze bezig met de voorkant.

Met een beetje mazzel zijn ze klaar tegen de tijd dat ik weg ga. Ik hou het er dus maar op dat de emoties kwamen door m'n slaaptekort.

En door een hele lieve brief van mijn nog lievere broer...

 

Ik zoek een hangmat op. ¡Hasta la vista!