Een paar dagen na ons avontuur op Saetia ben ik alleen naar Holguin gegaan. Ik wilde graag ook het stadsleven op Cuba ervaren en in Holguin was er een soort bedevaartsplek bovenop een berg waar je naar toe kon wandelen. Twee vliegen in één klap.
Vanaf het hotel kon ik met een hop-on-hop-off busje naar Holguin.
Waarbij ik dan toch echt dacht dat je met zo'n busje de stad door zou rijden, veel bezienswaardigheden zou zien en zelf kon besluiten waar je er uit en er weer in kon stappen. Niets bleek minder waar, haha. In Cuba betekent een hop-on-hop-off busje dat je van hotel naar hotel gaat om mensen te verzamelen om naar de stad te rijden. En als er niet voldoende mensen instappen, dan rijden ze hetzelfde rondje weer terug om je terug te brengen omdat ze dan niet de hele weg af gaan leggen.
Ik had geluk, er stapten voldoende mensen in dus we konden eindelijk op weg.. Na door wat buitenwijken gecruised te hebben en op wat bezienswaardigheden te zijn gewezen, stopten we midden in de stad bij La Iglesia de San Jose in el parque San Jose. Dit is een plein, midden in Holguin dat volgens onze gids iedereen in de stad wel kende. Als in; als je de weg kwijt raakt, vraag dan naar San Jose en je komt weer bij ons terug. We kregen 3 uur de tijd om in de stad rond te lopen en het te ervaren en dan moesten we weer terug zijn bij het busje. Waar ik van te voren dacht dat 3 uur veel te weinig zou zijn, bleek het meer dan voldoende. De stad lijkt qua uitstraling en opbouw namelijk veel op León in Nicaragua waar ik in 2015 3 weken was geweest. Het voelde dus een beetje als thuis komen, maar ik werd er niet heel nieuwsgierig van om écht veel verder te kijken. Mijn plan om een hele dag in de stad te blijven veranderde dus. Wel wilde ik per se naar de bedevaartsplek 'Loma de la Cruz'.
Boven op een heuvel aan de rand van Holguin staat een wit kruis. Elk jaar op 3 mei lopen de inwoners van de stad de hoge trap (van meer dan 450 treden) op om een kaarsje te branden bij het kruis. Als ultieme beproeving van mijn nieuw hervonden fitheid wilde ik ook graag die trap op. Vol goede moed begon ik dus te wandelen richting de heuvel. Waar ik echter geen rekening mee had gehouden, was dat de weg naar de voet van de heuvel al schuin omhoog liep. Eenmaal aan de voet van de heuvel was ik dus al kapot. En toen moest ik nog al die treden op... om de zoveel treden was er een plateau waar je op kon rusten en prachtig van je af kon kijken. Het deed je vermoeden wat je kon zien als je eenmaal bovenaan gekomen was en gaf je elke keer weer nieuwe energie om toch door te gaan. Uiteindelijk kwam ik nat bezweet en volledig uitgeput bovenaan.
Het was het waard. Zo ongelooflijk waard! Loma de la Cruz geeft je een geweldig uitzicht over de stad van verschillende kanten. Het maakte me trots dat ik al die treden in de hitte opgeklommen was en het maakte me rustig. Zoveel bedrijvigheid in de stad en bovenop de heuvel merkte je er niets van. Net zoals je vanuit een vliegtuig naar de snelweg kan kijken en het gevoel hebt een vrachtwagen met je pink op te kunnen tillen, leek de stad wel een krioelende mierenhoop. Prachtig in al zijn eenvoud.
Toen ik bij gekomen was ben ik weer naar beneden gegaan en hoe idioot het ook klinkt, dat vond ik zwaarder dan naar boven. Elke keer als je een traptrede afdaalt krijgen je benen een klap te verwerken. Na 450 hield ik niets meer over dan twee trillende benen waarvan ik oprecht bang was er doorheen te zakken. Gek genoeg moest ik dus meer herstellen van de afdaling dan van de tocht naar boven. Ik ben nog een beetje door de stad gewandeld en uiteindelijk op het plein waar het busje weer zou stoppen, gaan zitten. Daar kwam ik een allerschattigst meisje tegen. Ik maakte een foto van haar (zie hierboven) en liet die op de camera aan haar zien. Drie keer raden wat ik daarna telkens moest doen haha. Haar broer zat verderop mee te kijken en kwam haar uiteindelijk ophalen toen ik weg ging. Echt te leuk:).
Al moet ik wel bekennen dat mijn benen op dat moment al zo moe waren dat ik het niet erg vond om weer in het busje terug naar het hotel te stappen. De rest van de dag heb ik dan ook niets meer gedaan. En dat had ik ook verdiend na mijn tocht, al zeg ik het zelf :)
Reactie schrijven