Lopen

Wandelen, lopen, struinen, kuieren, hoe je het ook wilt noemen... ik verplaats me graag met de benenwagen.

Als kind liep ik al graag. Dat had vast te maken met het feit dat ik altijd alles graag zelf wilde doen. Na papa en mama waren mijn eerste woordjes zo'n beetje 'Nennie zelf doen'. Als ik mijn ouders moet geloven :).

En dat doe ik wel. Het klopt dat ik graag alles zelf wil doen. Zo ook lopen. Waarom in een buggy overal heen geduwd worden, als je ook zelf kunt besluiten hoe hard je loopt, waar je naar toe loopt en dus ook zo je invloed uit kunt oefenen op een gezellig dagje weg. Dat leek me wel wat. Dus wilde 'Nennie' zelf lopen.

Toen de mogelijkheid kwam om mee te doen met de Avondvierdaagse in het pittoreske Heerde, liep ik dan ook graag mee. Die arme moeder van me, die heeft wat kilometers met me gemaakt. Tot overmaat van ramp moest ik ook nog overal plassen... kon ze weer aanbellen bij totale vreemden om te vragen of haar dochtertje even naar de WC mocht. 

Maar afijn, daar gaat dit verhaal niet over. Het gaat over lopen. Elk jaar deed ik mee aan de Avondvierdaagse. En zodra het mocht liep ik de 10 km. Avond aan avond liedjes zingen, steek in je zij en snoepjes en pakjes drinken verorberen. Ik vond het heerlijk.

Jaren later, toen de Avondvierdaagse inmiddels een vage herinnering was, was ik allergisch geworden voor beweging. Ik fietste overal heen, totdat ik mezelf een auto gunde. Totale autonomie (zal wel weer iets met dat 'zelf doen' te maken hebben). Overal kunnen gaan waar je wilde én niet meer hoeven zeulen met boodschappen. Hatsikidee!

Mijn weegschaal begon dat gebrek aan beweging ook te merken. Luid protesterend liet hij elke keer een paar kilo extra zien. Maar het drong niet tot me door. Vrolijk ging ik door met fietsen, autorijden en eten. Veel eten.

Totdat ik op reis ging naar Nicaragua. Om eerlijk te bekennen vond ik het openbaar vervoer daar maar een beetje eng. Niet vanwege de mensen, of vanwege de hoeveelheid levende dieren in de bus, maar vooral vanwege de sociaal wenselijke antwoorden. Mensen in Nicaragua geven je het antwoord dat zij denken dat je wilt horen.. Dus als je vraagt, gaat deze bus naar het strand? Dan zullen ze altijd ja antwoorden, ook als hij helemaal niet naar het strand gaat. En dat vond ik wel lastig. Stel je voor dat ik in the middle of nowhere uitkom? Met mijn steenkolenspaans? Nee, dat zag Nennie niet zitten. Dus ging ik lopen. Lang en veel lopen.

En zo langzamerhand zag ik de lol er wel weer van in. Eenmaal in Nederland zakte dat overigens ook gauw genoeg weer weg.

Tot ongeveer een half jaar daarna. Toen de weegschaal het echt helemaal zat was en me zonder pardon een getal bestaande uit 3 (!) cijfers liet zien.

Daar schrok ik me toch behoorlijk van. Ik moest daar wat aan doen. Maar ik had al zoveel pogingen gedaan dat ik niet zo goed wist wat ik dan moest doen. Hoe ik er precies bij kwam weet ik niet meer, maar ik bedacht me in te schrijven bij Weight Watchers. Wat een lifesaver!

Hoe Weight Watchers mij geholpen heeft zal ik een andere keer over schrijven, maar hier horen o.a. bewegingspunten bij. Ja ja, punten die je verdient door te bewegen en die mag je ook weer gedeeltelijk opeten! Een fantastisch systeem. Dus ik schafte een heuse stappenteller aan en ging aan de slag.

Al snel bleek dat als ik het aanbevolen minimale aantal stappen op een dag wilde zetten, er iets moest veranderen. Met mijn baan en mijn bewegingsniveau kwam ik nog niet eens op 5.000 stappen. Terwijl 10.000 het minimum is! Dus weer of geen weer, ik ging tussen de middag een half uurtje wandelen. Of lopen. Of kuieren.

En in de loop van de tijd kwam daarbij dat ik ook maar van huis naar het station ging lopen. En toen mijn collegavriendinnetje K. met zwangerschapsverlof ging, heb ik de fiets in Nijkerk ook maar gelaten voor wat het was en ben ik ook van het station naar het werk gaan lopen. 

Zo kom ik per dag niet alleen aan 10.000 stappen, maar zelfs aan 12.000 stappen.

Ook in het weekend ga ik regelmatig een blokje om, al dan niet samen met vriendinnetje B. Wandelen is wel leuker als je kunt kletsen over allerhande zaken.

Tijdens al dat gewandel bedacht ik me dat het wel leuk zou zijn om weer mee te gaan doen met de Avondvierdaagse. Zo heb ik afgelopen jaar de 10km gelopen en ga ik dit jaar voor de 15km op een avond. Maar wat nog een grotere uitdaging is, is het lopen van de Nijmeegse Vierdaagse. Dat is mijn doel voor dit jaar. 4 dagen lang, 40km per dag. Geen idee hoe ik dat vol ga houden, maar puur op eigenwijzigheid kom ik al een heel eind. 27 februari start de inschrijving voor de groep waar ik toe behoor (geen 12 jaar en vorig jaar niet meegedaan/niet uitgelopen) en dan hopelijk mag ik mee doen. Als er teveel aanmeldingen zijn wordt er namelijk geloot. En is de kans dus aanwezig dat ik niet mee mag doen. Om geen risico's te lopen en de kans zo groot mogelijk te maken dat ik het haal heb ik een trainingsschema gedownload.

Dit weekend moest ik 7,5km wandelen. En dat is nog best een eindje. Zodoende zat ik vanochtend netjes om 9.15 uur in de auto. Om eerst naar Heerde te rijden, naar de kerk te gaan en daarna door te rijden naar de Renderklippen. Een mooiere plek om die 7,5km te wandelen kon ik me niet voorstellen. Bijkomend voordeel was dat ik gelijk mijn nieuwe camera uit kon proberen. Zie hieronder het resultaat. Is de Heerder Schaapskooi geen plaatje?

Ik hoop dat ik ingeloot wordt voor de Nijmeegse... Maar zo niet, dan is er ook geen man overboord. Lopen doen ik tegenwoordig toch wel.

Nederland is veel te mooi om het te laten.