Dubrovnik & Mostar

4 juni j.l. was het zover, ik mocht weer vliegen!

Nu klinkt dat alsof ik dat geweldig vind, maar dat is nog steeds niet helemaal waar. Maar afijn, de vlucht ging in elk geval naar een plek die al heel lang op mijn 'moet-ik-gezien-hebben' lijstje stond: Dubrovnik!

Wellicht weet niet iedereen van jullie waar Dubrovnik ligt en wat er nu zo bijzonder aan is. Even een korte samenvatting: Dubrovnik ligt in het allerzuidelijkst van Kroatië en is een kleine stad aan de kust. Het staat bekend om zijn oude, ommuurde binnenstad met vele kleine huisjes met rode daken. Een idyllisch gezicht. Dit gecombineerd met het knalblauwe water van de Adriatische Zee, zijn garanties voor mooie foto's. En die zag ik dus ook regelmatig voorbij komen. Mooie foto's. En altijd dacht ik, daar moet ik eens heen! Nu stond Kroatië, samen met Bosnië Herzegovina en Servië al veel langer op mijn lijstje, maar Dubrovnik stond toch net iets hoger.

Toen bekend werd dat ik 2 juni als laatste werkdag zou hebben bij Expert, ben ik gelijk gaan kijken of ik nog op vakantie kon ergens heen. Echter had ik, behalve het eerste weekend, in elk weekend al plannen gemaakt. Dus een 9 daagse reis naar bijvoorbeeld Curaçao of Cuba ging niet werken.

Na het zien van een reclame van EasyJet dat ze nu sale hadden, en ik me opeens realiseerde dat EasyJet op Dubrovnik vloog, ben ik gaan kijken en vond ik het perfecte ticket.

Zondag 4 juni om 7.10 uur vliegen, om op donderdag 8 juni om 15.20 uur weer terug te vliegen. Ideaal! En de prijs viel me ook nog mee.

Daarna op Booking.com zoeken naar de perfecte plek om te slapen. Dat was even lastiger, ga je slapen in de oude stad (duur, maar wel lekker alles bij de hand), of ga je slapen op het schiereiland Lapad (minder duur, 3,5 km naar de stad, maar strand binnen handbereik)?

Ik heb voor het laatste gekozen, omdat ik van mezelf weet dat ik de stad toch wel op zoek (ook al ligt die verder dan 3,5 km verderop) maar het strand zoek ik niet uit mezelf op, terwijl dit mijn zomervakantie zou zijn en een dagje strand dus ook geen overbodige luxe zou zijn.

Op Booking.com zag ik goede recensies staan van alleen-reizigers bij Villa Era. Een simpel appartementencomplex dat voornamelijk bijzonder schoon was. Dat sprak me wel aan. Na nog even een check te hebben gedaan of Dubrovnik echt zo leuk was bij een bevriende Bosniër, heb ik alles geboekt. Helemaal toen hij me vertelde dat ik vanuit Dubrovnik ook heel makkelijk een dagje naar Bosnië Herzegovina kon! Hij adviseerde me naar Mostar te gaan, dat zou ik vast een prachtige stad vinden. Ben benieuwd!

In 2014 had ik een bruiloft op Madeira waarvoor ik 's ochtends een hele vroege vlucht moest hebben. Ik heb de nacht ervoor op Schiphol rondgedwaald en mijn best gedaan te slapen op de grond/op de bankjes. Geen succes. Omdat dit mijn zomervakantie was, heb ik mezelf getrakteerd op een nacht slapen in het YotelAir hotel op Schiphol. Vanaf het moment dat ik daarvan gehoord had, wilde ik dat altijd eens proberen en nu had ik mijn kans!

Zo checkte ik dus op zaterdagavond 3 juni in bij YotelAir.  Wat een geniale oplossing! In een cabine van 7 m2 zat werkelijk alles. Ik heb de douche niet uitgeprobeerd, maar het bed lag helemaal prima en ik heb 's nachts niets vernomen van rare geluiden. Leuk detail: de wc trekt op dezelfde manier door als die in het vliegtuig:).

Voordat je bij Yotel kunt komen, moet je eerst de securitychecks allemaal door. Je kunt er dus alleen naar toe met handbagage. Dit kwam voor mij mooi uit, aangezien ik voor het eerst op vakantie ging met handbagage (vriendinnetje M. was trots op me:)).

Omdat mijn vlucht van een G-gate vertrok en niet van een M- of H-gate (zoals vaak het geval is met EasyJet), hoefde ik niet de security uit en nogmaals door, maar kon ik rechtstreeks naar mijn gate lopen. Ideaal!

Tijdens het boarden raakte ik aan de praat met drie Australische dames van, ik gok zo, eind 50 begin 60. We spraken over onze aankomende reis, wat we ervan verwachtten en wat de plannen waren. Zij gingen met een huurauto rondreizen in Kroatië en Bosnië Herzegovina en vanuit Kroatië door naar Venetië, om van daaruit weer naar Australië terug te vliegen. Ik vertelde dat ik maar een paar dagen ging, maar wel de wens had om de grens met Bosnië Herzegovina over te steken.

Na een perfecte vliegreis kwam ik ze wederom tegen bij de paspoortcontrole, waar ze me aanboden met hen mee te rijden naar Bosnië Herzegovina. Zij reden op woensdag, via Mostar, naar Sarajevo en konden me dus met alle gemak meenemen. Zo lief! We wisselden gegevens uit en spraken af contact te houden.

Hierna heb ik een lokale bus gepakt naar het centrum en kon mijn avontuur beginnen.

Het oude centrum van Dubrovnik is prachtig. Maar ook bloedje heet, en vol met toeristen. En om dan door die stad te sjouwen met mijn koffertje achter me aan slepend vond ik toch niet zo heel handig. Rond het middaguur heb ik me dan ook laten informeren over de buslijnen en heb ik bus 6 naar Babin Kuk gepakt. Deze zou vlak bij Villa Era stoppen. Nu wist ik wel dat ik officieel pas rond 14 uur kon inchecken, maar ik dacht, wie niet waagt, wie niet wint!

En ik had geluk. Dankzij de offline kaarten van Google Maps had ik de goede bushalte te pakken en bleek de eigenaresse aanwezig om me in te checken. Haar Engels was wat gebrekkig en ze leek in niets op de Kroatische vrouwen die ik tot nu toe had gezien, maar ze was vriendelijke en het appartementje was inderdaad brandschoon. Geen stofje of smetje te bekennen. Heerlijk! Ze gaf me een kaart van het schiereiland en legde me uit hoe ik bij een straat met allemaal restaurantjes en winkeltjes kon komen. Ook een supermarkt zou daar dichtbij zijn. Aangezien ik ondertussen wel wat lustte, leek me dat een goed plan.

Achteraf gezien bleken er twee van dat soort straten te zijn... en omdat ik niet zo goed naar haar instructies geluisterd had, kwam ik bij een andere terecht dan die zij bedoelde... maar desalniettemin vond ik oke pannenkoeken en een soort van aantrekkelijke prijs voor een Coca Cola. Want crisis, wat zijn daar een verschillen in! Exact hetzelfde flesje cola heeft voor mij prijzen gehad, wisselend van 32 kuna tot 16 kuna. En als je dan in ogenschouw houd dat 1 euro zo'n 7 kuna is, dan is 32 kuna echt heel erg duur. 

Toen ik 's avonds weer terug was in Villa Era heb ik eens gekeken hoe de opties waren om vanuit Mostar zelf weer terug te komen in Dubrovnik. Met de dames meerijden leek me namelijk helemaal leuk, maar ik moest natuurlijk nog wel weer terug. Na veel zoeken bleek dat dit wel kon, maar dan met een bus die 's ochtends vroeg vertrok en in de middag in Dubrovnik zou zijn. Dat was echter geen optie, want ik moest rond het middaguur de volgende dag weer op het vliegveld zijn.

Ik besloot dus toch maar een excursie te boeken naar Mostar. Degene die me het meeste aansprak bood excursies aan op maandag, donderdag en vrijdag. Ehmmm dat betekent dat ik gelijk de volgende dag al naar Bosnië Herzegovina ga! Cool! 

De volgende ochtend stond ik om 7.30 uur braaf te wachten bij de bushalte die me opgedragen was. Ik werd opgepikt door een klein busje met daarin twee Britten, David en Mary (hoe stereotype wil je het hebben:)). David, Mary en ikzelf werden weer verderop bij een hotel afgezet waarna we door een andere bus opgehaald werden. Dit was de bus met de gids en de juiste chaffeur. Na drie keer de grens over te zijn gegaan (van Kroatië naar Bosnië Herzegovina vlak voor Neum, andersom vlak na Neum en weer terug naar Bosnië Herzegovina vlak daarna) waren we dan eindelijk onderweg naar Počitelj, een klein rotsstadje in Bosnië Herzegovina. Onderweg zag ik eerst vrij weinig verschil met Kroatië. En dat vond ik gek. Zodra je in NL de grens over gaat met Duitsland of België, heb je dat toch gelijk door. Achteraf gezien is het natuurlijk niet zo gek omdat de twee landen jarenlang samen met nog 4 landen, 1 land vormden. Echter, naar mate we meer het binnenland inreden, veranderde het uitzicht. Het werd ruiger, ruwer, minder gestyleerd. Echter. Ik keek mijn ogen uit. Wat is het hier mooi!

Počitel ligt al aan de Neretva rivier. Een prachtig blauwe rivier die ook door Mostar heen stroomt. Als je uit de auto stapt heb je dus aan de ene zijde die hele mooie, blauwe rivier, en aan de andere zijde en prachtig oud stadje. Natuurlijk helemaal ingesteld op toeristen, dus hoe authentiek het echt is moet je je afvragen, maar mooi is het absoluut.

Na Počitelj reden we door richting Mostar. En het uitzicht om me heen werd steeds mooier. Dit bevalt me wel!

Aangekomen in Mostar parkeerden we iets buiten de oude stad, achter een grote kerk. Deze kerk heeft een grote klokkentoren die vanuit heel Mostar te zien is. Mochten we dus de weg kwijt raken, dan kunnen we altijd een local vragen naar de belltower. Hier is over nagedacht:).

De gids die we mee hadden, weet heel veel van de historie tussen Kroatië en Bosnië Herzegovina en van Kroatië zelf, maar blijkbaar niet voldoende van Mostar om ons rond te leiden. We werden dus overgedragen aan een lokale gids die vrijwel gelijk begon te klagen over het weer. Het was een stralende dag met 32 graden op de thermometer. Warm, zeker weten, maar niet overdreven warm vond ik zelf. Het viel zelfs nog wel mee vergeleken met de temperaturen dat het in Mostar kan worden. Hij vertelde dat het in de zomer op kon lopen tot 50 graden. 50! En dan nu al klagen bij 32? Succes deze zomer....

Hij leidde ons naar de oude stad en vertelde ondertussen veel over de historie. Dat Mostar het erg te lijden heeft gehad onder de oorlog en dat er in heel Bosnië Herzegovina maar weinig geld is voor wederopbouw. Dat de ontwikkelde mensen veelal weggaan uit Bosnië Herzegovina omdat er simpelweg geen banen voor hen zijn. Kortom, het leven in Bosnië Herzegovina is een stuk zwaarder dan in Kroatië. Dat hij gelijk heeft, zien we al gauw. We lopen langs een gebouw wat vast ooit eens prachtig was, maar nu eigenlijk niet meer is dan een voorgevel die volledig overwoekerd wordt door onkruid. Niemand die er meer naar om kijkt.

Eenmaal in de oude stad lopen we over de kinderkopjes. Zolang het vlak blijft wel te doen, maar met mijn slippers glij ik toch een paar keer uit als het iets steiler wordt. Dat wordt nog oppassen geblazen. Toen ik stukjes over Mostar las, wilde ik graag twee dingen; de oude brug, Stari Most, zien (daar komt iedereen voor dus dat is niet zo heel gek) en een moskee bezoeken. Dat laatste wil ik al jaren, maar komt er nooit van. In Bosnië Herzegovina zijn de mensen overwegend islamitisch dus aan moskeeën geen gebrek. 

In de oude stad zijn er, voor zover ik gezien heb, twee. We gaan naar de eerste en horen dat deze speciaal gebouwd is voor de werknemers van een vroegere leerlooierij. Deze medewerkers stonken zo enorm dat andere mensen ze liever niet meer in een andere moskee zagen. Om het probleem op te lossen kregen ze dus een eigen. In deze moskee is een balkon gemaakt waarop de vrouwen toegang hebben. Ik dacht altijd dat mannen en vrouwen niet samen in 1 ruimte mochten zijn, maar daar werd me duidelijk dat het gaat om oogcontact. De vrouwen mogen in de moskee geen oogcontact kunnen maken met de mannen en worden in dit geval dus op een balkon gezet terwijl de mannen in de grote ruimte beneden verblijven. Slim opgelost!

Na deze moskee lopen we verder de oud stad in totdat we op de oud brug zijn. Bijzonder om daar op te staan! Rondom de brug zie je veel gedenkstenen, denk aan 1993, denk aan de oorlog, vergeet die niet! In 1993 werd de Stari Most namelijk vernietigd. Na de oorlog is er vanuit de Internationale gemeenschap geld ingezameld om de brug te herstellen. Ik sta dus niet op de échte oude brug, maar ik kan het nergens aan zien. Bijzonder blijft het sowieso. Vanaf de brug zie ik nog een andere brug liggen en ik bedenk me dat als ik die brug kan vinden, ik waarschijnlijk een geniale foto van de stad en de oude brug kan maken. Dit moet ik even onthouden.

We lopen aan de andere kant van de Neretva rivier verder door een straat waar allemaal edelsmeden aan zitten. Ongelooflijk veel sieraden worden er verkocht, voor zover ik kan zien, zeer lage prijzen. En dan opeens zit de tour erop en hebben we nog 3 uur vrije tijd in de stad. Dat is fijn! Ik wil graag de moskee aan de oever van de rivier bezoeken, de Koski Mehmet Paşa moskee. De gids wijst me de weg, ik koop voor 3 euro een toegangskaartje voor zowel de moskee als zijn tuin (van daaruit schijn je prachtige foto's te kunnen maken van Stari Most) en loop naar binnen. Wauw. Wat is dit mooi! Echt heel bijzonder. Zo kleurrijk en druk versierd, mooie kleden op de grond. Heel gaaf om opeens in zo'n Oosters uitziende plek te zijn, terwijl de stad toch echt een Balkan feel heeft. Ik kijk mijn ogen uit.

Nadat ik de moskee bezocht heb, loop ik weer terug de oude stad in en ga lunchen bij een tentje dat de gids aanraadde, Labirint. Ik bestel hier de lokale specialiteit, Ćevapčići. Lekker! Tijdens mijn lunch besloot er ook iemand van de Stari Most af te springen. Hier hadden we al over gehoord van onze gids, het schijnt de ultieme test van je mannelijkheid te zijn... Had niet verwacht dat ik het ook zou zien, dus ik had mazzel! Ik kon er zelfs nog een foto van maken.

Nadat ik een beetje afgekoeld ben en m'n bord leeg is (op de bij geserveerde uien en paprika na) loop ik de oude stad verder door en verbaas me over de sfeer. Ik was gewaarschuwd dat in Bosnië Herzegovina, mensen wellicht wat opdringeriger zijn dan in Kroatië, maar niets is minder waar. Ze zijn helemaal niet opdringerig, lachen vriendelijke en helpen je met liefde. Ik voel me compleet op mijn gemak. Ook als ik later de oude stad verlaat en op zoek ga naar de brug die ik vanaf Stari Most gezien had. Ook dan word ik vriendelijk toegeknikt en wordt er af en toe gezwaaid. Uiteindelijk vind ik de brug en wat ik dan zie, raakt me. Hoe suf het ook klinkt. Ik vind het hier zo mooi! Ik kan wel uren staan kijken naar die kleine, bedrijvige, oude stad aan de ene zijde en de wijde wereld aan de andere zijde. Die kleuren zijn zo fel en passen zo goed samen.

Maar na een tijdje realiseer ik me dat ik nog vrij veel Bonisch geld heb en weinig tijd dus dat ik echt weer terug moet naar de oude stad. Ik trakteer mezelf op een flesje water, een overheerlijk ijsje en koop uiteindelijk een armband. Handgemaakt van zilver met aluminium wordt me verteld. Geen idee of het klopt maar het meisje is zo alleraardigst (en oke. ik was erg onder de indruk van de grote, prachtige man die drinken kwam brengen in de winkel) dat ik haar maar gewoon geloof. Ik vind de armband mooi en ik ben van mijn Bosnische geld af. Win-win! Op de terugweg naar de klokkentoren waar de bus geparkeerd was, zie ik een opening naar de kerk van de klokkentoren. We hoorden in het begin al dat er flink verbouwd werd aan de binnenzijde, maar ik kan het toch niet laten om even naar binnen te glippen. De aanwezige bouwvakkers snappen er maar niets van, maar laten me wel mijn gang gaan. En dan opeens zie ik, ten midden van alle werkzaamheden, een prachtig Mariabeeld staan. Zo maar, stilletjes in een hoekje. Dat is wel een foto waard. Tijdens de terugreis (waarbij ik me weer verbaas over de prachtige vergezichten en hoge bergen die ik zie) stoppen we nog even bij een klein plaatje, dichtbij de grens. Je kunt gelijk zien dat we dicht bij de Kroatische grens zijn, want in plaats van een Moskee, heeft dit plaatsje een kerk. Een klein simpel kerkje, maar wel weer een mooi kerkje. En zo keer ik, vol met prachtige plaatjes in mijn hoofd, voldaan weer terug naar Dubrovnik. Dit heb ik toch maar mooi even meegepikt!

De volgende dag, dinsdag, besloot ik de oude stad van Dubrovnik te verkennen, maar ook dat ik deze wilde zien zonder al die toeristen. Dus ben ik er om 6 uur uitgegaan en lopend die kant op gegaan. Een behoorlijke wandeling (veel heuvel op, heuvel af) en, eerlijk is eerlijk, takkevroeg, maar het was het allemaal waard. Geen toerist te bekennen!

Ik kwam er al gauw achter waarom... behalve de stadsmuren (waar je een wandeling over kunt maken) die om 8 uur open gaan, gaat alles pas om 9 uur open. Ik heb dan ook eerst mijn Dubrovnik Card maar opgehaald (toegang tot musea en de bus voor 1 of meerdere dagen) en ben daarna dan ook maar net buiten de stadmuren bij de haven gaan zitten, genietend van het zonnetje nu het nog niet zo wam was. Om klokslag 9 uur was ik bij het Dominicaanse Klooster. Ik hoorde eigenlijk iedereen altijd maar over het Franciscaanse Klooster dus ik dacht even lekker tegendraads te gaan. Helaas zat dit klooster niet inbegrepen in Dubrovnik Card en moest ik hier apart entree betalen. Ik besloot dat niet te doen en de stad te doorkruisen, naar het Franciscaanse Klooster. Deze had als extra een minimuseum over het ontstaan van de oudste apotheek van Dubrovnik. Er leuk om te zien, maar zoals de meeste van jullie weten, heb ik helemaal niets met musea. Ik was er dan ook al gauw uitgekakt en besloot nog even verder de stad door te lopen. Ik wilde graag naar St. Blaises Church, de kerk van de patroonheilige van de stad, maar die zat nog dicht. In plaats daarvan belande ik in de kathedraal van Dubrovnik. Mooi, maar niet heel speciaal. Daarna ben ik naar de kabelbaan gelopen. Hiermee kon je naar boven, naar de berg Srd, waar je een prachtig uitzicht zou hebben over de oude stad. Om bij de kabelbaan te komen, moest ik een serie van steile trappen op naar de stadsmuur, daarna nog wat steile straatjes door om vervolgens bijna 20 euro neer te tellen voor die kabelbaan. Ik schrok me een hoedje. Maar ja, ik was er nu eenmaal en die berg oplopen in 27 graden leek me ook geen goed plan. Naar boven gaan in zo'n kabelbaan vond ik doodeng dus ik ben goed tussen de mensen gaan staan zodat ik geen drol kon zien. Eenmaal bovenaan was het uitzicht werkelijk adembenemend. Zowel van de oude stad, als van de omgeving. De bergen, de kleuren, de vormen. Allemaal even mooi. En dan die prachtige oude stad met zijn rode daken, zijn mooie muren en die knalblauwe zeer erbij. Prachtig.

Toen ik vanaf de berg Srd naar de stad keek, zag ik een bepaalde kerk die ik in de stad maar niet kon vinden. ik keek goed welke stadsmuur ingang er tegenover lag en ben, eenmaal beneden gekomen, aan 1 stuk zo door, rechtdoor gelopen. Net zolang totdat ik praktisch tegen de kerk aanbotste. Het bleek St. Ignatius te zijn. Een kerk die ik absoluut niet had willen missen. Vol pracht en praal en vooral, heel erg veel sfeer. Geweldig!

Na St. Ignatius was ik de weg een beetje kwijt. Ik wist dat ik aan de kustkant van de stad was en ik wist ook (had ik van te voren in een reisgids gezien) dat er een leuk cocktailbarretje moest zijn aan deze kant van de stad. Hiervoor moest je de stadsmuur door. Nou ik ben er slechts 4x langs gelopen, voordat ik door had waar ik de stadsmuur door moest. Maar het was het waard! Het was nog veel te vroeg voor cocktails, maar een colaatje gaat er altijd wel in. Ik heb er heerlijk, in gezelschap van de Millennium trilogie van Stieg Larsson, een paar uur gezeten. 's Ochtends vroeg had ik contact gehad met de Australische dames en hadden we afgesproken om samen te gaan lunchen. Een half uur voor de afgesproken tijd liep ik dan ook weer de oude stad in, met het doel eerst even St. Blaises te bekijken en daarna naar de afgesproken plek te lopen. Kom ik bij St. Blaises aan... gaan ze net weer dicht! Ik word er een beetje moe van... om 16.00 uur gingen ze weer open vertelde de non die het maar wat vervelend vond dat ik nog probeerde binnen te komen. Gelukkig waren Tracy en Lee al op de afgesproken plek en nadat we Aileen ook gevonden hadden zijn we een restaurantje in de schaduw gaan opzoeken. We hebben heerlijk gegeten en vooral veel gekletst. Super leuk om te horen waar de dames allemaal al geweest zijn en wat ze van Europa vinden (We love Amsterdam! Everybody is so nice and speaks English!). Ook leuk dat ik in een paar landen geweest was die nog op hun lijstje stonden en zo konden we veel tips en trucs uitwisselen. Rond 15.00 uur namen we afscheid, maar natuurlijk niet voordat we een groepsfoto gemaakt hadden:).

Op de kaart had ik gezien dat er een synagoge in de buurt zat en ook daar was ik nog nooit geweest. Ik mocht binnen geen foto's maken, maar aangezien mijn telefoon geluidloos foto's kan maken en de dame in kwestie me niet achtervolgde naar binnen ben ik heerlijk ongehoorzaam geweest:). Na de synagoge was het nog steeds geen 16.00 uur en kon ik dus nog steeds niet naar St. Blaises. Ik ben weer naar de haven gelopen om verder te duiken in mijn boek.

Even na vieren ben ik dan eindelijk in St. Blaises geweest. Wat een teleurstelling! Het was een prima kerk, maar absoluut niet wat ik ervan verwacht had.

Tracy had het tijdens het eten gehad over een ijssalon, Dolce Vita. Die was zo goed dat zelfs de locals daar een ijsje gingen halen. Lang leve Google Maps:). Want als er goed ijs te krijgen is, dan moet ik dat natuurlijk ook proberen!

Nu had ik eigenlijk zo'n beetje alles wel gezien in de oude stad. Wat ik van te voren niet geloofde (je bent in een dag uitgekeken in de oude stad), was toch echt wel waar. Het was half 5 in de middag en ik had alles gezien wat ik wilde zien. Het enige wat ik nog wilde en kon doen, was de stadsmuren overlopen. Hiermee had ik bewust gewacht tot wat later op de dag omdat deze in de volle, hete zon, liggen zonder enige vorm van beschutting. Dus rond half 5 ben ik de stadsmuur opgeklommen begonnen aan een hele bijzondere wandeling. Laat ik voorop stellen dat ik het lastig vind om zoiets moois te moeten delen met andere mensen. Niet dat ik andere mensen het niet gun, maar ze staan op de 1 of andere manier altijd op de plek waar ik wel wil staan, lopen te langzaam of duwen me aan de kant. Ik ben niet zo goed in samenspelen op dat soort locaties... maar met de nodige zelfbeheersing ben ik een heel eind gekomen. Het uitzicht hielp daar ook enorm bij. Ik bleef maar om me heen kijken en foto's maken. Wat is het mooi! En hoe gaaf is het dat je zo'n stad op deze manier kunt bekijken. Wel leek het me als bewoner van de stad stom vervelend. Telkens die toeristen die je huis bekijken, foto's maken en toch wel inbreuk op je privacy plegen.

Mijn laatste, volledige dag in Dubrovnik wilde ik vooral in de ruststand doorbrengen. Na lekker uitgeslapen te hebben en, net zoals de vorige dag, een heel fout ontbijt te hebben gehaald bij de plaatselijke bakker, ben ik naar Copacabana Beach gelopen. The place to be als ik iedereen moest geloven.

Om eerlijk te zijn vond ik er geen klap aan. Tuurlijk was het mooi, maar de kiezels deden verrot pijn aan mijn voeten en het was vreselijk duur. Omgerekend was ik 10 euro kwijt aan alleen al een bedje en een parasol. En dan had ik verder nog niets! Dat stond me niet aan, dus ik heb mijn spullen weer gepakt en ben terug gelopen naar de straat met allemaal restaurantjes en winkeltjes. Als je die uitliep kwam je bij een baai terecht waar, in de rotsen allemaal kleine terrasjes uit gehakt waren. Daar kon je ook heerlijk op liggen en genieten van de zee, zonder last te hebben van pijnlijke kiezels of een bedje nodig te hebben. Ik kon er zelfs nog 1 vinden in de schaduw dus het genieten kon beginnen! Nadat ik helemaal gaar was van het vele liggen en het lezen van alle bladen en boeken die ik mee had, ben ik weer terug gegaan naar Villa Er en heb me opgeknapt voor het avondeten. Ik had mezelf namelijk beloofd om op de laatste avond geen kosten te sparen, maar te gaan voor een goed diner met uitzicht op de baai. Dat heb ik geweten:). Ik moest zelfs betalen voor het uitzicht! Maar eerlijk is eerlijk, het was het dubbel en dwars waard. Het eten was heerlijk, het uitzicht prachtig en het toetje was de beste cheesecake die ik ooit geproefd had. Een geweldige manier om mijn mini-vakantie mee af te sluiten.

De volgende dag liep ik voor het laatst naar het bakkerijtje toe, voordat ik de bus zou pakken naar het vliegveld. En wat zie ik in de haven liggen? Niet 1, niet 2 maar 3 cruiseschepen! Dat betekent dat de stad volledig overspoeld wordt door toeristen en ik dus op het perfecte moment wegga. En toen ik naar de bus liep, meerde zelfs cruisschip nummer 4 net aan. Brrrr....

Het vliegveld van Dubrovnik is zeer klein, maar prima en gelukkig kon ik al ruim op tijd boarden. Ik mocht ook deze keer zowel mijn koffertje als mijn rugzak meenemen in de cabine wat me toch maar mooi een stuk extra handbagage opleverde:). De terugvlucht was iets minder comfortabel, er stond erg veel wind dus we hadden regelmatig last van turbulentie. Maar als dat alles is...

Mijn minivakantie in Dubrovnik was heerlijk. Het voldeed volledig aan de verwachtingen en dankzij mijn bezoek aan Mostar ben ik ook nog eens enorm verrast. Kortom: Dubrovnik is een echte aanrader, maar vergeet vooral niet een dagtrip naar Mostar te boeken. Elke cent dubbel en dwars waard!