Mijn eeuwige gevecht

Oké dit klinkt nu wel heel dramatisch. Maar toch klopt het wel. Al zeker sinds mijn 13e heb ik een haat-liefdeverhouding met de weegschaal. Hoe is het zover gekomen? Hoe ben ik van mager kind gegroeid tot een wat stevige puber en uiteindelijk een volwassen vrouw met overgewicht?

Vroeger, toen ik nog een kind was, kon je m'n ribben tellen. Echt!
Ik kreeg zelfs 5 gulden van mijn opa als ik mijn bord leegat, want 'die deerne is veel te mager'. Dus at ik braaf mijn bord leeg haha.

Toen ik nog maar 11 was gebeurde er iets bijzonders. Iets wat, als het goed is, elk lid van het vrouwelijke geslacht eens mee maakt. Ik werd voor het eerst ongesteld.

Iets waar mijn omgeving vooral nogal van ondersteboven was geloof ik, ik vond het maar goor en onhandig. Hoewel het wel fijn was dat ik 1x in de maand niet mee hoefde te doen met schoolzwemmen:). Ik zie nog mijn oma op mij afkomen terwijl ik buiten aan het spelen was op het pleintje waar we aan woonden. Ik kreeg een dikke knuffel, er werd me wat toegestopt en de beroemde woorden ''gefeliciteerd, nu ben je een vrouw' werden me toegefluisterd. Een vrouw... ik was 11! Ik wist net dat er 2 verschillende soorten mensen waren en dat had ik puur te danken aan het feit dat ik een vader, broertje en neefjes had.

En hoewel het ergens dus best een mooi moment was, is het daar mis gegaan. Dat was het moment waarop ik ging veranderen van mager kind in een wat stevige puber.

Op dat moment was ik best lang voor mijn leeftijd, ik was ruim 1,65 en toen ik laatst met mijn broer en zijn vriendin kinderfoto's doorkeek viel het ook op. Ik was best lang!

Echter, vanaf het moment dat je ongesteld wordt groei je nauwelijks meer in de lengte. Dus terwijl iedereen de groeispurt kreeg en een stuk omhoog schoot, bleef ik op zo'n beetje dezelfde lengte en groeide ik in de breedte. Ik ontwikkelde al vroeg borsten en heupen. Nu zitten met name die laatste bij ons in de familie en gaf het me al vroeg een vrouwelijk figuur, maar het zorgde er ook voor dat ik fors overkwam. Van maat 176 schoot ik in één keer door naar M. De keren dat ik een kledingstuk kocht in de maat S was als het groot genoeg viel om stiekem voor een M door te kunnen gaan. In één klap sloeg ik een paar maten over. Waar sommige klasgenoten tot in de lengte der dagen in grote kindermaten/zeer kleine volwassen maten rond liepen, had ik altijd minimaal M nodig. En dat begon toch zo langzamerhand wel te irriteren.

Helemaal toen de naveltruitjes in de mode kwamen. Iedereen liep ermee en eerlijk is eerlijk, kwam ermee weg. Behalve ik. Laat ik het zo zeggen, de laatste keer dat ik een platte buik en een navel die het showen waard waren kan ik me niet meer herinneren. Zolang als ik me kan herinneren heb ik een buikje (of ondertussen gewoon een ordinaire buik) en ergens, in mijn achterhoofd, was ik daar ook altijd wel mee bezig. Niet dat dat zich uitte in een gezond eetpatroon overigens. Ik was dol op Kinder Bueno en Appelsientje. Die twee haalde ik dan ook met enige regelmaat uit de automaat op school. Langzaam maar zeker werd het oké om aan de lijn te doen en ging ik ook lijnen. En ik viel altijd wel wat af. Om het vervolgens weer opnieuw aan te komen. En zo is dat eigenlijk altijd door gegaan.

Als ik liefdesverdriet had at ik nauwelijks en kon ik maar zo 12 kilo in een paar weken afvallen. Maar ja, als de ergste pijn dan voorbij was, dan at ik weer 'gewoon' en kwam ik weer aan. De laatste keer dat ik echt slank was, was in mijn Multivlaai-tijd. Ik was toen zo'n 21 en pastte in een spijkerbroek in de maat 28. Ik was zo ongelooflijk trots. Die broek heb ik dan ook tot op de draad versleten. Ik wil wedden dat vriendinnetje L. en B. nog wel weten over welke broek ik het dan heb....

Eigenlijk is het pas echt goed fout gegaan nadat ik op mijn 24e weer vrijgezel werd op een wat nare manier. Voordat ik die relatie kreeg heb ik een periode van paniekaanvallen gekend. Die periode had ik afgesloten met een duidelijk advies aan mezelf: ik moest eens wat liever voor mezelf zijn en beter voor mezelf zorgen.

Nadat die relatie op een rotte manier eindigde herinnerde ik me dat advies en nam ik dit ter harte. Ik ging echter voorbij aan de ware inhoud van het advies.

Want gek genoeg was dat advies niet ge-ent op het kopen van chocolade en chips voor jezelf als je even in een dipje zat. Zo heb ik het destijds echter wel opgevat.

Ik kocht een prachtige woning, een echt volwassen huis (ook al heeft het geen trap), maar ik was nog steeds alleen. En hoe je het ook wendt of keert, alleen op de bank zitten is gewoon niet altijd even leuk. Je raadt het al, juist op die momenten kwam er dan chocolade om de hoek kijken, of koekjes, of kaas, of chips etc.

Ook ontwikkelde ik de afgelopen jaren een enorme liefde voor eten. De gezelligheid die gepaard gaat met uit eten gaan, of samen met vrienden eten. Hoe je kan genieten van goed bereidt eten, een lekker stukje vlees (sorry voor de vegetariërs onder ons), een goede pasta, lekker ijs. Zo kan ik nog wel even doorgaan.

Ik hou van eten en eten troost me. Dus als ik gestrest was? Dan at ik. En voelde ik me alleen? Dat at ik. Was het gezellig? Dan at ik. En was ik naar de sportschool geweest? Dan verdiende ik wat lekkers. Je leest het al. Er is geen situatie te benoemen of ik heb er wel een antwoord op met eten.

En dan stap je op de weegschaal en geeft deze 100 kilo aan. 1 0 0  k i l o.

Ik kon mijn ogen niet geloven. Hoe kon dit gebeuren? Hoe kon het zover gekomen zijn?

Ik kocht nieuwe sportkleding (geloof me, niets staat een vrouw van 100 kilo met een lengte van nauwelijks 1,7 m), sloot mijn eetperiode goed af met een heerlijke lunch samen met mijn broer in Groningen en ik schreef me in bij Weight Watchers. Dit had ik nog nooit geprobeerd en had alles in zich om me te gaan helpen.

Want uiteindelijk at ik best veel groente en lustte ik inmiddels veel meer gerechten, maar at ik altijd veel te veel. En Weight Watchers legde me geen beperkingen op van zaken die ik niet mocht eten. Wilde ik een croissantje? Prima. Dat betekent dan alleen geen lunch meer. En zo leerde ik langzaam de of-of regel, in plaats van de altijd en eeuwige en-en regel die ik zelf toepaste. In de eerste 8 weken raakte ik 10 kilo kwijt en ook daarna bleef ik afvallen. Zo stond ik op de bruiloft van vriendinnetje L. in een prachtige jurk in maat 42 met 83 kilo schoon aan de haak. En toen ik op vakantie ging naar Cuba met vriendinnetje B. vorig jaar rond deze tijd, woog ik 76,9 kilo.

If only I pussed through then....

Want hoewel ik het de rest van 2017 redelijk vol hield, kroop het getal op de weegschaal langzaam maar zeker weer omhoog. Lang bleef deze plakken op 79-80 kilo. En elke keer weer beloofde ik mezelf nu nog even door te zetten en die laatste 10 kilo af te vallen. Want 70 kilo was mijn ultieme doel. 30 kilo afvallen en sinds jaren weer een gezond gewicht. Hoewel ik me schaam om dit toe te geven, gebeurde dit niet. Ik ging trainen voor de Nijmeegse Vierdaagse en in plaats van af te vallen van alle trainingen, compenseerde ik het vele bewegen met eten. Gevolg: mijn gewicht nam toe. En bleef toenemen.

Ik zag op Facebook een nieuw iets in Zwolle, een personal trainer die zich aanbood. In een opwelling liet ik mijn gegevens achter en maakte ik een afspraak voor een intakegesprek voor afgelopen donderdagavond. Naast dat het heel confronterend is om toe te geven dat je een hekel hebt aan beweging, vroeg hij me ook nog eens om op een onwijs duur uitziende weegschaal te gaan staan, een soort joystick vast te houden en recht voor me uit te steken. Dat apparaat ging vervolgens al mijn metingen doen.... Daar sta je dan. Lange seconden totdat het klaar was.... ik trok mijn sokken en schoenen weer aan om vervolgens een wat verschrikt gezicht van de personal trainer te zien. De schaal van visceraal vet ging officieel maar tot 12 zei hij. Bij mij gaf de weegschaal 15 aan. Visceraal vet is vet rondom je organen. Het gevaarlijke vet zeg maar. Hij gaf ook aan dat de weegschaal wellicht wat uitgeschoten was omdat ik net gegeten had, maar goed was het niet. Nu wist ik natuurlijk best dat ik te zwaar was en veel te veel vet had. Dat was niets nieuws. Maar ik 'trooste' mezelf altijd met het feit dat het vet voornamelijk aan de buitenkant zat. Nu hij me even vertelde dat het dus ook behoorlijk aan de binnenkant zat, voelde dat als een enorme stomp in mijn maag. Nog nooit eerder had ik zo'n kater van een heerlijke avondmaaltijd.

De kater werd alleen maar erger toen hij me adviseerde een jaar bij hem te komen trainen, waarbij hij me dan ging coachen, ik fitnessspullen kreeg voor thuis en wekelijkse voedingsschema's voor de prijs van... 39 euro per week. Ik dacht ook al een tijdje na over Personal Body Plan. Als ik al die before and after foto's op instagram zag, was er telkens een stemmetje dat zei, dat kun jij ook. Maar dan zag ik de prijs en deinsde ik terug. 70 euro per maand.... Deze beste meneer vroeg zelfs meer dan het dubbele! Een snelle rekensom in mijn hoofd besloot al gauw dat ik hier maar eens over na moest denken en tegen de tijd dat ik thuis was, was ik al tot de conclusie dat dit hele grapje me meer dan 2.000 euro op jaarbasis zou gaan kosten. 2.000 euro! Daar kan ik verdorie onwijs leuk van op vakantie.

Na een goed gesprek met vriendinnetje L. en J. wist ik het zeker, ik ging dit gewoon zelf doen en dat geld in mijn zak houden. Maar dat er wat gedaan moest worden werd me wel heel erg duidelijk.

De afgelopen dagen heb ik nagedacht hoe ik, behalve door Weight Watchers weer heel serieus te nemen en te gaan sporten, ik dit nog meer vol kon gaan houden.

Daarbij dacht ik ook terug aan mijn eerdere uitdaging dit jaar: 40 dagen geen frisdrank. Een onderdeel van waarom ik het vol kon houden waren jullie. De sociale druk. Weten dat andere mensen weten dat ik aan het afvallen ben. Weten dat andere mensen het dan gek gaan vinden als ik te veel eet. Of veel frisdrank drink. En die druk, die heb ik nodig. Dus bij deze vraag ik jullie hulp. Hulp bij het afvallen.

En dan bedoel ik niet, afkeurende blikken, want ja, ik zal gewoon uit eten gaan en soms een colaatje drinken. Maar dat betekent dan wel dat ik waarschijnlijk die middag alleen maar fruit gegeten heb. Geloof me, dat heeft me dan al zoveel moeite gekost dat dat colaatje ook oprecht verdiend is:).

En dan bedoel ik ook niet dat ik probeer te vissen naar complimentjes. Dat de volgende keer dat ik 1 van jullie zie, ik hoor dat ik zo mooi afgevallen ben. Die complimentjes krijg ik uiteraard graag, maar dan wel alleen als je het ook daadwerkelijk kunt zien ;).

Volgens mij heb ik dan een succesformule te pakken, Weight Watchers, sporten én jullie.

Elke twee weken zal ik een update schrijven met daarbij ook keiharde getallen. En in het kader van 'there's no time like the present', hierbij de eerste getallen:

86,7 kilo

102 cm buikomvang

66 cm beenomvang

32 cm armomvang

Wish me luck!