Doe jij dat ook? Meedoen aan een loterij en bedenken wat je allemaal gaat doen met het prijzen geld?
Ik doe dat dus. Naast mijn standaard abonnement op de Postcode Loterij (het zal je maar gebeuren, een dikke vette prijs op jouw postcode en je speelt niet mee!), koop ik elk jaar een lot voor de Oudejaarsloterij van de Staatsloterij.
Het ene jaar een heel lot, het andere jaar een half lot.
Dit jaar was ik, voor mijn doen, bijzonder vroeg met het kopen van zo'n lot. Normaal bedenk ik me dat op 31 december in de ochtend, heb ik vervolgens geen zin om door het snertweer naar de Jumbo te lopen en duw ik dat moment voor me uit. En ben ik dan eindelijk dik ingepakt, voorzien van warme laarzen én paraplu onderweg naar die Jumbo, zie ik het bord al staan: oudejaarsloten uitverkocht! Goed. Op naar de Primera. Ook uitverkocht. Andere Primera dan? En zo cross ik heel Zwolle door op zoek naar dat ene laatste lot. Het is me elk jaar nog gelukt, maar tjonge jonge wat een gedoe.
Zo kwam het dus dat ik vorig weekend, bij een bezoekje aan de Primera, dacht: laat ik nou gelijk zo'n lot meenemen. Heb ik dat maar alvast gedaan.
En tja, dan ligt er dus gewoon 30 miljoen in dat zwarte metalen mandje onder mijn schermerlamp. Dat hoop je dan althans. Ook al is de kans natuurlijk idioot klein.
30 miljoen... Wat zou ik daar toch mee doen? Het grote denken begint. Mijn eerste gedachte is reizen.
Ik zou ogenblikkelijk het vliegtuig willen pakken en gaan reizen. Australië, Zuid-Amerika, Noord-Amerika, Europa en nou ja, vooruit, ook een stukje Azië.
Mijn tweede gedachte is gelijk een lijst van mensen met wie ik het overblijfsel zou willen delen. Niet zo moeilijk om te bedenken, maar om de lijst enigzins te beperken wel. Elke minuut komt er wel zo'n beetje iemand bij.
En dan. Ik heb de wereld gezien, mijn vrienden en familie rijk gemaakt, wat goede doelen gespekt en dan. Een huis. Ja. Een mooi, groot, oud huis.
Met sfeer en originele elemenenten. Funda wordt erbij gepakt en de filters worden bepaald. Zwolle, vanaf 800.000 euro, geen maximum.
Heerlijk overdadige huizen dansen over mijn scherm.
Een paar jaar geleden had ik voor zo'n mooi, groot, oud huis in Zwolle niet eens een miljoen nodig. Ten tijde van de crisis waren zelfs de mooiste en grootste villa's in Zwolle bijna allemaal te koop voor minder dan 1 miljoen euro. Vandaag de dag is dat wel anders. Mijn oog valt op een pareltje in onze binnenstad, aan de Potgietersingel. Een plaatje van een villa met prachtig uitzicht over de stadsgracht en op loopafstand van praktisch alles.
Ik twijfel nog over een woning aan de Terborchstraat, want dat is zo lekker dichtbij het station. Maar dan realiseer ik me ineens dat ik na een enorme wereldreis en met een bak met geld op de bank ik niet meer de trein zal pakken naar Amersfoort om folders te maken voor DA :). Goed. Het huis is dus nu ook uitgezocht.
Een auto dan? Gek genoeg loop ik daarop vast. Ik weet prima wat ik mooi en gaaf vind en toch voelt het gek. Een huis aan de Potgietersingel moet eigenlijk wel een Mercedes-Benz op de oprit hebben staan. Maar dat voelt toch niet goed. Dat meisje dat dol was op haar Lancia Ypsilon uit 1998 in een Mercedes-Benz. Een Lancia dan? Of een Alfa Romeo? Citroën heeft ook mooie auto's momenteel.... Je merkt het al. De auto is een hekel puntje.
En opeens schiet ik hardop in de lach. Kijk mij nou zitten, alleen op mijn heerlijke bank, in mijn heerlijke huis, met m'n laptop op schoot en m'n benen onder een dekentje.
Allemaal idiote toekomstdromen bedenken terwijl ik net zo lief in een hutje op de hei woon met een leuke, lieve man en een paar kinderen.
Hmmm.... misschien had ik die 30 euro toch beter uit kunnen geven aan een abonnement op een datingsite.... ;)
Reactie schrijven