Sneeuw...

Je houdt ervan of je vindt het, op z'n zachtst gezegd, niet zo fijn.

Sommige mensen roepen zelfs wel eens 'het is net poedersuiker'!

Nou ik kan je vertellen dat dat toch niet helemaal het geval is.

Om te beginnen is het koud. Poedersuiker niet.

Naast dat het koud is, is het nat. Poedersuiker niet.

Uitgaande van een schone hand vol sneeuw: het smaakt nergens naar. Poedersuiker wel.

 

Je raadt het al, ik hoor tot het tweede deel van Nederland. Ik. Hou. Niet. Van. Sneeuw. En dan druk ik me nog netjes uit.

Vanaf het eerste sneeuwvlokje voel ik een schaduw over mijn humeur trekken die maar door trekt totdat het laatste vlokje gevallen is.

Kijk, laat ik voorop stellen dat ik niet ongevoelig ben voor mooie plaatjes. Dus ook ik zie heus wel in hoe mooi het plaatje is als het 's nachts gesneeuwd heeft, je de gordijnen opent en nog een ongerepte wereld ziet onder een witte laag. Maar daar hebben we het eerste punt al: ongerept.

Zodra de eerste voetstappen gezet zijn, de eerste bandensporen ontstaan en vooral de eerste blubberbende aan de kant van de weg ontstaat, is het voor mij over.

Bah. Bah. En nog eens bah. Alles is vies en nat. Om het nog maar niet te hebben over de gladheid.

Het hoogtepunt is toch wel dat ik, minimaal 1 keer per jaar, uit het niets onderaan het trappetje van mijn flat beland. Pardoes, zonder enig idee wat er zojuist gebeurd is.

Vol met m'n bips in de sneeuw. Met een gekneusd stuitje dat ondertussen al zo vaak gekneusd is dat het een wonder is dat het ding er nog zit. Met een klap door m'n rug. En vooral met een verbaasd gezicht. Wat is er zojuist gebeurd? Tja... sneeuw. Dan let ik blijkbaar niet altijd even goed op hoe ik het trappetje af moet schuifelen... En dat resulteert er dan in dat ik onderaan de trap. beland. Goed vooruit. Volgende stap: voorzichtig naar de schuur schuifelen. Gelukkig sneeuwt het niet ín de schuur dus ik kan met een gerust hart de schuur binnenstappen en mijn fiets pakken. Ik hoor je al denken: fietsen in de sneeuw? Niet verstandig Wendy. Klopt. Niet verstandig.

En toch probeer ik het elk jaar weer een keer. Omdat ik niet eerder mijn bed uit wil. Maar wel de trein wil halen. En ik dan dus haast heb. Ik stap dus op de fiets en fiets heel voorzichtig de eerste straten door. Tot de ene bocht. Die ene bocht waarbij ik altijd denk 'als ik jou maar gehad heb'... Als ik de bocht haal, dan kom ik wel heelhuids aan op het station. Maar als ik die bocht niet haal? Keihard onderuit. Niet eens vallen, maar gewoon glijden. Eerst je achterwiel, dan de voet waarmee je letterlijk 'voet aan de grond' probeert te krijgen en vervolgens de rest van je lijf. Bam. Wederom het verbaasde hoofd.

Goed. Ik pak mezelf bij kop en kont en fiets verder naar het station. Vanaf dat moment is alles wel oké. De trein rijdt en ik kom op tijd aan op mijn werk.

Is het je wel eens opgevallen dat de treinen 9 van de 10 keer wel rijden naar je werk, maar dat ze op de een of andere manier problemen hebben als je terug naar huis moet?

Overigens is dit verhaal voornamelijk een samenvatting van de laatste jaren met sneeuw. Toevallig was ik vandaag zonder enig probleem (met de trein dan) op tijd thuis.

Met mag in de krant!

 

Maar goed, dan heb ik het nog niet eens gehad over het allervervelendste aan sneeuw. Het is koud.

En ik hou niet van kou! Echt super fijn dat er mensen zijn die houden van wintersport. En schaatsen. En sneeuw.

Helemaal mooi dat daar een oplossing voor is: Oostenrijk. Of Zwitserland. Of een ander land waar er bergen zijn en er sneeuw valt. Nederland hoeft daar van mij niet zo nodig bij te horen. Wat hebben wij nou aan sneeuw? Het resulteert alleen maar in monsterspitsen, glijpartijen en oké oké, eerlijk is eerlijk: mooie plaatjes.

Nee geef mij maar zo'n zomer als in 2018. Ook ik vond de 37 graden wel wat aan de hoge kant, maar boy o boy, wat was dat fijn.

En dus trek ik me zo meteen terug op de bank. Onder een kleedje. Met de verwarming op minimaal 20 graden. Met Ben & Jerry's ijs.

I know. Dat is ook koud. De ironie ontgaat mij ook niet. Maar dát is dan wel weer een lekkere kou ;).