Een wens

Wat als je een magische lamp vindt, er overheen wrijft en Will Smith komt er als blauwe geest uit naar boven. Wat als hij je vervolgens vertelt dat hij alles realiteit kan maken, maar dat het maar een wens mag zijn. Een wens, maakt niet uit wat het precies is, maar het moet wel iets afgebakends zijn. Dus niet 'ik wens dat ik de rest van mijn leven altijd mijn zin krijg' of zo iets.

Een wens.

Wat zou dat dan zijn?

Ik denk dat iedereen die dit nu leest wel gelijk iets op voelt komen in zijn of haar hoofd. 'Oh dat is gemakkelijk, dan zou ik ***** wensen.'

Toch? Maar ik durf ook te wedden dat precies diezelfde mensen na heel iets langer nadenken, allerlei bezwaren zien. 'Wacht eens even, als ik dat wens, betekent het dan dat ik...' etc. etc.

 

Ik denk ook dat die wens naar mate je ouder wordt verandert. Je hebt als je ouder wordt doorgaans meer middelen tot je beschikking. Dingen die vroeger onbereikbaar leken, zijn later opeens een stukje dichterbij. Maar dat geldt natuurlijk niet automatisch voor alle wensen. Sommige wensen blijven altijd onbereikbaar. Of wensen verdwijnen of veranderen.

 

Toch zijn er van die wensen die bij sommigen al hun hele leven bij hen zijn. Of in elk geval al sinds ze zich kunnen herinneren. Wensen waarvan je verwacht dat die zich 'vanzelf' wel zullen vervullen. Wensen die niet van belang zijn als je in de puberteit zit, of bezig bent met je vervolgopleiding, maar die zo heel langzaam dichterbij kruipen.

Eigenlijk heb ik het maar over een wens. Mijn wens. Of nou ja, ook mijn wens. Ik heb niet het alleenrecht op die wens. Er zijn veel mensen met die wens. Mensen die die wens vervullen, of tegen obstakels aanlopen. Mensen die de wens naast zich neerleggen, of er juist alles aan doen om hem te vervullen. Een wens die op een bepaald moment tijdelijk een taboe is. Je niet uitspreekt om mensen niet weg te jagen. Een wens die niet altijd in goede aarde valt. Een wens die zo sterk is dat je er ook tegen beter in aan vast blijft houden. Voor mij is dat de, ja ja hier komt het: kinderwens.

 

There. I said it. Ik heb een kinderwens.

Al zolang als ik me kan herinneren wist ik dat ik later 'als ik groot ben' moeder zou worden.

Met mijn eerste, échte vriendje (slechts 2.02 meter lang dus vriendJE lijkt niet echt het juiste woord) besprak ik het al. Sterker nog, we wisten al hoeveel kinderen we graag wilden en eerlijk is eerlijk: de namen waren ook al bekend. Toen het net uit was snikte ik nog tegen hem dat ze nu nooit geboren zouden worden (over melodramatisch gesproken).

Bij de volgende mannen kwam het onderwerp niet echt ter sprake. Maar die relaties waren dan ook niet echt van stabiele aard.

Toch had ik het al helemaal uitgedacht. Op mijn 28e zou ik bevallen van mijn laatste kind. Precies, laatste, het plan was om er drie te krijgen.

De wens bleef dus onverminderd sterk, maar wel op de achtergrond.

Ik had immers geen leuke, vaste relatie dus het had ook geen zin om me er druk over te maken.

 

Toegegeven, naarmate de 28 dichterbij kroop voelde ik van tijd tot tijd wel wat paniek, maar ik suste mezelf ook eigenlijk gelijk wel weer. Ik had immers nog tijd zat!

Langzaam maar zeker veranderde de wereld om mij heen. Vriendinnen kregen kinderen of een vaste relatie. Vriendinnen met al een vaste relatie bespraken hun eventuele kinderwens met manlief en hielden met het uitzoeken van woningen al rekening met eventueel kroost.

 

En ik? Ik stond stil. Zo voelde het althans. Ik vond geen leuke, lieve, stoere man. Ik woonde al sinds mijn 25e in mijn huis, werkte al sinds mijn 23e bij Expert, had al jaren dezelfde geweldige vriendinnen: ik stond stil.

Toch veranderde er heel veel. Ik kwam achter verwaarloosde woede, mijn ouders gingen uit elkaar en mijn relatie met mijn ouders en broer veranderde voorgoed. En dat veranderde, op zijn beurt ook mij. Ik koos voor mezelf, leerde beter voor mezelf opkomen en mezelf waarderen en besloot zelfs uit het veilige Expert-nest te stappen en in een nieuw en onbekend DA-nest een plekje te zoeken.

Maar ik had nog steeds geen leuke, lieve en stoere man en woonde ook nog steeds in hetzelfde huis.

Dat knaagde. Eerst heeeeel zacht. Ergens op de achtergrond. Steeds een beetje harder. Of net wat langer.

 

Ik sprak erover met vriendinnen. Over kinderen in het algemeen, zwanger worden, hormonen, opvoeding. Alle onderwerpen passeerden in meer of mindere mate de revue.

Zo liep ik een keer met viendinnen L. en J. in Groningen en hadden we zo'n gesprek.

L. ondertussen moeder van twee geweldige meisjes en J. met een ontluikende kinderwens binnen een vaste relatie.

Ik hoor het mezelf nog zo zeggen: toch hoef ik niet zo nodig zwanger te zijn. Althans, voor mij is het geen must om biologisch moeder te worden. Ik heb zoveel liefde in me en dat wil ik graag delen. Met ieder kind, of ik het nu wel of niet gedragen heb.

 

Een jaar later was de hele wereld om mij heen zwanger. Ik gunde het iedereen, was enorm gelukkig voor iedereen en over elk teentje, schattig knuistje of lief neusje even verrukt (althans, dat hoop ik oprecht. Zo niet: I'm sorry!)

Ik ging van babyshower naar kraambezoek. Zag het ene gelukkige gezinnetje na de ander, maar kwam 's avonds alleen thuis in een leeg en koud huis (ik had mijn melodramatische insteek al een klein beetje verklapt toch?).

Uitgerekend in die tijd werd dat knagende gevoel alsmaar groter. Wat als er nou nooit mama tegen mij gezegd wordt? Wat als ik nou nooit verder kom dan het zijn van de zoveelste leuke tante? Wat dan?

Met elke maand die weer verstreek voelde ik mijn houdbaarheidsdatum verder dichterbij komen. Wanhopig op Tinder, aanhankelijk op Happn en idioot investerend in een spelletjes-spelende-kloothommel op Whatsapp.

Ik ging nog net niet blehrend op de markt staan: eicellen te koop! 3 voor 10 euro!

Ook kon ik me nog beheersen om niet in mijn Tinder of Happn profiel toe te voegen dat mijn eierstokken hoorbaar aan het rammelen waren.

 

Al die tijd waren en zijn er dan die geweldig lieve vriendinnen. Die hun lieve mooie kinderen even lieten voor wat ze waren en tijd in mij staken. Of hun kinderen met me deelden en me met ze lieten knuffelen. Me altijd aanhoorden, dagjes weg met me gingen, me een hart onder de riem staken op weg naar de babyshower van een andere vriendin, me lieve kaartjes stuurden of spontaan een knuffel gaven. Zo waardevol. Zo lief.

 

Maar hoe lief en geweldig iedereen om mij heen ook was, er is en was maar een persoon die kon proberen mijn wens te vervullen.

Die kon gaan kijken wat voor opties er waren en wat wel of niet pastte.

Zoals m'n broer altijd niet mis te verstaan zegt: als je ergens last van hebt, dan moet je er wat aan doen.

 

Die persoon was en ben ik.

Het werd hoog tijd dat ik het leven mij niet meer liet regeren, maar zelf de teugels in handen pakte. En dus keek ik naar opties, woog de een na de ander af en maakte een voors- en tegenlijstje. 

Wat past wel, wat niet.

Wat voelt goed, wat niet.

 

Ik ging samen met vriendinnetje B. naar een voorlichting over pleegzorg. Rot schrok ik me over de intense verhalen. Over het feit dat er geen antwoord kwam op mijn vraag wat er gebeurde met kinderen die niet bij een pleeggezin geplaatst konden worden.

De woede die ik voelde dat we in NL zo rijk zijn, zo ons best doen en toch zoveel kinderen in de steek laten.

 

Ik bekeek opties om BAM (Bewust Alleenstaande Moeder) te worden door middel van inseminatie, maar ik besloot ook al heel snel dat dit voor mij op dit moment als een brug te ver voelde.

 

Alles in mijn lijf zei dat ik heel graag een kindje wilde helpen. En daarmee ook mijzelf wilde helpen. Hij of zij een moeder, ik een kindje.

Weer kwamen de woorden boven die ik in Groningen uitsprak en ik besloot het informatiepakket bij Stichting Adoptievoorzieningen aan te vragen.

 

Met elke zin in dat pakket dat ik las, werd de last op mijn schouders lichter. Waarbij ik eerst in maanden rekende tot aan mijn 35e verjaardag, kreeg ik er nu opeens 7 jaar gratis bij. Ik las opties. En voor het eerst sinds lange tijd kreeg ik hoop. Hoop dat het moederschap er voor mij misschien toch in zou zitten. Ondanks dat ik zonder man de helft van de ingrediënten mis.

 

Ik deelde mijn gevoelens en ideeën met vriendinnen en kreeg van hen alleen maar bemoedigende woorden. Dat het bij me pastte. Zo voelde het ook, maar zo fijn dat zij het beaamden. Mijn broer en schoonzus waren ook gelijk aan boord, mijn broer had zelfs gelijk al een naam voor het kind bedacht :).

 

En zo geschiedde het dat ik in juli 2018 me officieel aanmeldde voor het adoptietraject en ik op dit moment bezig ben met de verplichte voorlichtingen. 

Voorlichtingen die erop gericht zijn mij zo goed mogelijk te informeren en voor te bereiden. Zodat ik weloverwogen kan zeggen: ja, dit is wat ik wil. Zonder garanties, maar met enorm veel hoop.

 

Via WendyVliegt wil ik jullie graag op de hoogte houden van alles dat hieromtrent speelt. Uiteraard ook 'gewoon' afgewisseld met hersenspinsels over loterijen of handen uitsteken :).

 

Heb je vragen? Laat het me vooral weten, ik zal ze gebundeld beantwoorden in een aparte blog indien nodig.

 

Voor nu, dank je wel voor het lezen van dit enorme verhaal. Je wordt gewaardeerd!