Het gezinsonderzoek

Misselijk kijk ik naar buiten. Naar een troosteloze dag. Kale bomen, grijze lucht. De trein raast voort door kaal Nederland. Van Amersfoort naar Apeldoorn. Van Apeldoorn naar Deventer. Van Deventer naar Almelo.

Ik kan me nauwelijks herinneren of ik ooit eerder in Almelo geweest ben. Ik denk het wel, een keer vanuit het HBO mee met een klasgenootje. Of was dat Hengelo...

Eerlijk is eerlijk, als niet-twentenaar voelt het voor mij als 1 pot nat.

Vandaag ga ik niet naar Almelo om op visite te gaan. Ik ga naar de rechtbank. 

Ik heb daar het eerste gesprek van het gezinsonderzoek door de Raad van de Kinderbescherming. Een hele mond vol.

Een onderzoek om het kaf van het koren te scheiden. Wil je wel écht adopteren? Kun je wel adopteren? Kun je de special needs wel aan? Noodzakelijke vragen. Belangrijk voor mij, maar nog veel belangrijker voor de kinderen. Wat heb je er immers aan om geadopteerd te worden voor iemand die niet alles in huis heeft om er voor jou te zijn en je te helpen?

Maar dat is allemaal berederneert. Het zit allemaal in mijn hoofd. Wat ik pas echt lastig vind is om naar mijn hart te gaan. Wat voel ik nu? Voelt dit goed? Of onwennig? Of niet goed? En voor ik het weet zit ik weer in mijn hoofd...

En zo wil het dus dat ik vandaag in die trein zit. Misselijk van de zenuwen. Bang om het verkeerd te doen. Zeg ik wel de juiste dingen, moet ik dat ene nu juist wel zeggen of juist niet? Stom eigenlijk. Dat je zenuwachtig bent om te laten zien wie je bent. Een beetje als een eerste date. En toch ook helemaal niet.

Bij een eerste date voelt het wel eens alsof ik een lam ben dat naar de slacht gaat. Zo voelt dit niet. Maar de wil om het goed te doen is er bij beide wel. Met 1 groot verschil. Die eerste date kan ik over doen. Weliswaar met iemand anders, maar dan nog. Dit gesprek kan ik niet overdoen. En dus overheerst de wil om te presteren.

Blijf jezelf komt de hele tijd weer naar boven. Blijf jezelf. Zo makkelijk is dat nog niet voor iemand die lange tijd niet het gevoel heeft gehad goed genoeg te zijn. Maar inmiddels weet ik beter. Ik ben goed genoeg. Misschien niet voor adoptie, maar dan vast wel ergens anders voor. Mijn hoofd weet het wel. Nu mijn maag nog.

*Wordt vervolgd*