Tante Corona

De meeste mensen kennen haar wel, zo’n tante die je leven een stuk zuurder maakt. Zo’n tante die ongevraagd in je wangen knijpt, die in elke kinderfilm of familiefilm wel een keer voorbij komt. Zo’n tante voor wie het nooit goed genoeg is, die je kleineert en die je, ook al ben je inmiddels 35, je je laat voelen als een klein kind.

Laat ik voorop stellen dat ik zo’n tante gelukkig niet heb. Gezegend met een kleine familie en slechts twee tantes, kan ik trots zeggen dat ik twee goede exemplaren getroffen heb. Elk op hun eigen manier ondersteunend, liefhebbend en altijd klaarstaand. Zoals ik al zei, gezegend. Nee in deze post wil ik het hebben over die andere tante. Die van oorsprong Chinese tante die ons leven al sinds maart behoorlijk bekneld. Die in onze wangen knijpt alsof haar leven er vanaf hangt en niet alleen met onze fysieke gezondheid aan de haal gaat, maar ook nog eens met onze mentale gezondheid. Tante Corona.

Ik bedoel, laten we de trut maar gewoon bij haar naam noemen toch?

Ik zeg trut omdat ik haar zo langzamerhand behoorlijk zat begin te worden. De inner Harry Potter in mij wordt langzaam maar zeker wakker en wacht op het moment totdat ik zo boos wordt dat deze zeer vervelende en indringende tante zich ook opblaast als een ballon en heeeeeeeeel ver de wereld uit vliegt.

Voor degene die deze referentie totaal niet snappen (gelukkig doen de meeste in mijn omgeving dat wel: hallo ander Harry Potter lovers!), kijk even naar dit fragment op YouTube: https://www.youtube.com/watch?v=oAH6XX_FJjY

Maar goed, terug naar tante Corona. Ik wil van dit blog geen klaagzang maken. Want, laten we heel eerlijk zijn, zo slecht heb ik het niet.

Ik ben gezond, heb een zeer comfortabel huis, geweldige vrienden en familie, een goede baan, voldoende eten in de koelkast en sinds een paar maanden word ik ook nog eens regelmatig geknuffeld gekust en vastgehouden, maar guttemensen, die tante gooit toch ook wel heel veel roet in het eten hoor. Waar ik eerder met liefde 1 dag in de week thuiswerkte, ben ik het nu toch behoorlijk zat aan het worden. Ik mis mijn collega’s! Zelfs degene waarvan ik nooit dacht dat ik die nog eens zou missen.

Ik mis het eten van een taartje buiten de deur.

Of even ergens lunchen.

Tegenwoordig mis ik het zelfs om naar de HEMA te gaan. De HEMA mensen… toch een soort van essentieel onderdeel van de Nederlandse maatschappij. Natuurlijk niet essentieel genoeg, dat realiseer ik me natuurlijk ook wel maar toch. Maar meer nog dan dat mis ik mijn vrijheid. Dat ik kan gaan en staan waar ik wil. Dat ik kan doen en laten wat ik wil. Nooit gedacht dat mijn ‘helpen met verhuizen en klussen’ reisje naar Glasgow afgelopen februari mijn laatste reisje zou zijn van dit jaar. Althans, mijn laatste buitenlandse reisje. Nooit gedacht dat dat ook gelijk de laatste keer zou zijn dat ik vriendinnetje M. in levende lijve zou zien dit jaar. En dat lieve mensen, dat voelt gewoon als niet oké. Ik zeg natuurlijk niets wat jullie zelf ook niet bedacht hebben. Waar jullie zelf ook niet tegen aan lopen. Maar ik voel dat ik het toch gewoon even zeggen moet:

tante Corona, rot op! Maar dan heb ik het nog niet eens over alle mensen die ziek zijn geworden. In hebben moeten leveren op hun leven. Of zelfs de mensen van wie een geliefde het leven zelf in moest leveren. Oneerlijk, verdrietig en enorm heftig.

Maar zoals alles in het leven, heeft ook tante Corona twee kanten. Hoewel ik me realiseer dat niet iedereen die twee kanten mag ervaren. In mijn persoonlijke geval heeft tante Corona me ook veel gebracht. Een nieuwe dimensie in vriendschappen waarbij we urenlang aan het videobellen waren. Niet alleen met naaste vrienden, maar ook met (ex)collega’s en andere fijne mensen. De realisatie dat ik een prachtig leven heb en hoe dankbaar ik daarvoor ben. De liefde die ik voel voor de mensen om mij heen en de realisatie wie en wat nou écht belangrijk is. En vervolgens de conclusie dat dat heel veel mensen zijn. Dat veel mensen heel erg belangrijk voor mij zijn. Dat ik niet de kans heb om ze allemaal even veel te zien en nu al helemaal niet om ze te knuffelen, maar ze zijn er wel en ze zijn mega belangrijk.

Dus waar ik begon met een hoop gezeur en gezanik, wil ik dit afsluiten met een lofzang. Dank jullie wel lieve mensen. Dank jullie wel voor alle liefde, knuffels, kussen, warmte en gezelligheid die ik dit jaar van jullie mocht ontvangen. De mentale steun, de goede gesprekken en de positiviteit. Om ondanks alles van dit jaar toch nog een zo goed mogelijk jaar te maken. Om alles eruit te halen wat erin zat. Dus dank je wel. Lieve familie, lieve vrienden, lieve I en lieve collega’s. Dank jullie wel voor alles wat geweest is. En aan alle lieve mensen die de kleine positieve kant van tante Corona niet hebben mogen ervaren en nog dagelijks haar geknijp in hun wangen voelen: heel erg veel sterkte. Laten we in 2021 in godsnaam een mooi gevolg geven aan alle goede dingen en de rotzaken achter ons laten.