Wendy vliegt... ehmmm sport!

Wie mij goed kent, weet dat ik na jarenlang volleybal spelen, eigenlijk nooit meer plezier beleefd heb aan sport.

Fitness, hardlopen, ik hield het nooit lang vol en vond er eigenlijk nooit echt wat aan.

Ik zei dan ook altijd dat ik allergisch was voor sporten. Vond het stiekem zelfs wel soort van stoer dat ik niet sportte terwijl de hele wereld om mij heen wel druk aan het sporten was. Zo voelde het althans zo nu en dan. En zoals ik wel vaker heb laten zien, was ik ook hierin heerlijk tegendraads. Iedereen blond haar? Dan verfde ik het zwart. Ging iedereen weer naar donker? Dan maakte ik m'n haar juist weer blond. Of paars. Of rood. Kort als lang haar hip was en het weer laten groeien als juist meer mensen naar kort en pittig gingen. En dus als iedereen druk bezig was in de sportschool, dan kroop ik op de bank met een goede serie. En als iedereen ging hardlopen, dan lachte ik stiekem in mijn vuistje als er een regenbui losbarstte.

 

Toen ik twee jaar geleden startte met Weight Watchers en daarbij ging trainen voor de Nijmeegse Vierdaagse, voelde ik me stiekem beter dan ooit.

Geen brandend maagzuur meer. Niet meer als een hijgend oud paard boven aan de stationstrap staan. Dat was best een fijn gevoel.

Toch ging het weer mis. Ging ik weer op de bank zitten en kwam ik weer aan.

 

Totdat ik het recent geleden zat was en me aanmelde voor het Personal Body Plan. I know... dat is dat ene plan met die geweldige voor- en na-foto's op Instagram. Dat plan waarbij je gruwelijk veel moet sporten en iedereen er blij. gelukkig en vooral strak uit ziet. Dat plan.

Zo nu en dan zag ik een voor- en na-foto die me inspireerde. Meestal waren dat voor-foto's die vergelijkbaar waren met mijn eigen lijf. Elke keer verbaasde ik me weer, blijkbaar was het toch wel mogelijk! En dan realiseerde ik me opeens weer hoe ik erbij stond op het strand in Cuba.

Volslank, blij en gelukkig. Laat ik voorop stellen dat het blij en gelukkig voornamelijk met mijn gezelschap, het feit dat ik op vakantie was en dat ik op Cuba was, te maken had. Niet zozeer met mijn gewicht. Al hielp dat natuurlijk wel een beetje.

 

Nu er weer een vakantie naar Cuba voor de deur staat, was dat het laatste zetje dat ik nodig had. Ik meldde me aan en startte op maandag 6 augustus.

Op zaterdag 4 augustus maakte ik mijn allereerste foto's. En boy o boy wat schrok ik van die foto's! Misschien voel ik me ooit zo comfortabel dat ik ze zal delen. Maar dat vraag ik me oprecht af haha! Vooral de foto van de zijkant. Die was me een potje confronterend!

Maar toegegeven, na 4 weken was het maken van de foto's oprecht een stukje minder erg. Er waren 4 kg's af en vele centimeters. Het lijkt toch echt te werken!

 

Voordat die kg's eraf waren moest ik echter me aanmelden bij een sportschool. En in een strakke broek met een zo groot mogelijk shirt een ruimte inlopen met allemaal strakke, afgetrainde mensen. Die allemaal super fit waren. En ik al trots was dat ik niet buiten adem was van de wenteltrap die ik op moest voor de trainingsruimte.

Ik wist nog hoe ik me de eerste paar keren voelde bij mijn vorige sportschool, dus ik zette me schrap bij deze nieuwe. En wat schertst mijn verbazing? Het was nergens voor nodig! Om te beginnen is iedereen super aardig, helpen ze je als ze zien dat je er niet uit komt, zeggen ze goedenavond (of goedemorgen, ligt er gek genoeg aan wanneer je er bent:)) als je binnenkomt en wensen ze je nog een fijne avond (of weekend/dag) als je weer weg gaat. Waar ik me, met name de eerste paar weken, de enige dikke koe in een ruimte vol met slanke renpaarden voelde, was dat gevoel gauw weg. Ja ik ben een stuk forser dan menig vrouw daar. Maar ik ga wel en ben ermee bezig om steeds minder fors te worden. Is dat iets om me voor te schamen? No way! Sowieso is mijn lijf niets om me voor te schamen. Ja er is een beetje veel Wendy. Maar het is allemaal zo gezond als een vis en zorgt er al ruim 33 jaar voor dat ik kom waar ik wezen moet. Ik mankeer niets en dat is toch op z'n minst iets om trots op te zijn zou ik zo denken.

 

Ik heb nog een lange weg te gaan. En als ik een gezond en slank lijf wil hebben en houden, dan zal ik de rest van mijn leven waarschijnlijk moeten blijven sporten.

Daar zag ik zo'n 7 weken geleden, huizenhoog tegenop. Maar op dit moment niet (biedt geen garanties voor de toekomst). De spreekwoordelijke knop is om en in plaats van dat ik me elke keer opnieuw bedenk dat ik moet gaan sporten, of ik het wel leuk vind om te sporten, of ik uberhaupt wel zin heb om te sporten, denk ik er nu niet meer over na. Ik kijk op zondagavond hoe mijn week eruit ziet, bedenk welke drie avonden ik wil gaan sporten, pas het schema aan en ga. Heb ik elke keer zin? Nee absoluut niet.

Maar tot op heden weegt het gevoel dat ik heb als ik naar buiten kom, op m'n fiets stap naar huis en me realiseer dat ik weer een stap heb gezet naar een fit lijf, absoluut op tegen alle gevoelens die ik van te voren heb. Sporten geeft me een ritme, een goed gevoel over mezelf en mijn lijf, een sterker lijf en op den duur een slanker lijf.

Het helpt me om mijn hoofd leeg te maken na een drukke werkdag en zorgt ervoor dat ik beter slaap. Er zijn zelfs dagen dat ik me afvraag waarom ik dit niet eerder ontdekt heb! Blijkbaar was ik er nog niet aan toe. Jammer, maar waar.

 

Is het dan alleen maar feest? Hell no.

Gisteren ging ik behoorlijk stuk tijdens het sporten. Het kostte me bijzonder veel moeite en ik kwam al hijgend de sportschool uit. Dat ik het er weer op had zitten voelde goed. Totdat ik vanochtend m'n bed uit wilde stappen. Serieus waar, zelfs omdraaien op de bank (lang leven een bankhangdag, verplicht door het zeikweer van vandaag) doet zeer.

Eerlijk is eerlijk, ik heb mezelf wel even vervloekt. Al vond de ander helft van mij het stiekem heerlijk. Blijkbaar was ik gisteren erg effectief. En daar heb ik later vast weer profijt van.

 

Naast vliegen sport Wendy tegenwoordig dus ook. Ik weet het, het is even wennen. Ben benieuwd, wie went er eerder aan. Jij of ik?